Seekor ayam boleh dipukau, atau berada dalam keadaan sawai, dengan kepalanya ke bawah berhampiran tanah, dengan melukis garisan di sepanjang tanah dengan kayu atau jari, bermula dari paruh dan memanjang lurus ke luar di hadapan ayam. Jika ayam dipukau dengan cara ini, ia akan terus merenung barisan, kekal tidak bergerak selama 30 minit. Beberapa kaedah lain untuk mendorong keadaan ini juga diketahui. Ahli etologi merujuk kepada keadaan ini sebagai 'kekakuan tonik' iaitu keadaan separa lumpuh semula jadi yang dialami oleh sesetengah haiwan apabila dihadapkan dengan ancaman,[1][2][3] yang mungkin merupakan mekanisme pertahanan yang bertujuan untuk berpura-pura mati, walaupun tidak berkesan sebaliknya.[4]Rujukan awal fenomena ini telah diterangkan pada tahun 1646 dalam Ars Magna Lucis et Umbrae oleh Athanasius Kircher.[5]